Некогаш живеел човек кој работел цел живот и штедел пари.
Му немаше рамен во скржавоста. Ги сакал парите повеќе од се на светот, а пред да умре и рекол на сопругата: „Кога ќе умрам, сакам да ги ставиш сите мои пари во кутија со мене. Сакам да ги однесам во тој свет“.
Постојано го повторуваше тоа додека не доби ветување од сопругата дека ќе го стори тоа.
Дојде тој ден и тој умре. На погребот во ковчег лежеше маж, до него седеше жена во црно, а до неа нејзината најдобра пријателка.
Кога завршила прошталната церемонија и кога почнале да го затвораат капакот на ковчегот, жената станала и рекла: „Само за миг!“
Во рацете држеше кутија за чевли. Таа дојде и ја стави кутијата во ковчегот. Потоа го затвориле ковчегот и го спуштиле во земја.
„Се надевам дека не полуде и не ги стави сите пари со тој стар скржавец?“, праша нејзината пријателка.
Жената одговорила: „Да, ги ставив парите таму, како што ветив. Јас сум праведен христијанин и не можам да лажам. Му ветив дека ќе ги ставам парите во кутија со него“.
„Сакаш да кажеш дека до последен денар си испратил се во гроб?“ Се изненади еден пријател.
– Се разбира – одговорила вдовицата – му ги зедов сите пари, му ги ставив на сметката и му напишав чек за целата сума, па нека го уплати кога ќе дојде.
