Александар Стијачиќ, лекар од Итна помош кој бил еден од првите кои пристигнаа на местото на масакрот во основното училиште „Владислав Рибникар“, во шокантна исповед за телевизија Блиц опиша што доживеал тоа страшно утро.
Добивај вести на вибер
dobivaj vesti na viber
-Во училиштето прво лежи човек, постар човек, тој беше чуварот што загина. Од десната страна е масата каде што дежураат двете ученички. Едната е на масата, другата е долу на подот, а лево, до клавирот, друго девојче. Значи, мртви, сигурно, затоа што гледате и знаете, и имате искуство и ви е јасно дека се мртви – изјави доктор Стијачиќ на ТВ Блиц.
Тој рече дека следниот хорор „кој не може да го режира, ниту да го создаде некој од најдобрите сценографи на некои американски филмови, за да создаде хорор“, е влегувањето во, како што рече, „мртвото одделение“.
– Ја отвораш вратата и внатре има планина од тела на девојчиња и момчиња кои лежат убиени. Ужас што не можете да го замислите. Не знаеш кој го направил тоа, или воопшто што се случува, не знаеш колку си безбеден, можеби некој ќе те убие, затоа што дојдовме таму речиси во моментот кога дојде полицијата. Сè беше и понатаму отворено, не беше затворено. И сега, она што е ужасно тешко: да се дефинира кој е жив, а кој не – рече д-р Стијачиќ.
Колку била шокантна сцената во класот сведочат зборовите на докторот дека се надева дека никој не ја снимил и дека никој никогаш нема да ја види.
– Она што јас и моите колеги го видовме… Некои побледеа, си ја завршија работата и после тоа седнаа и гледаа во нешто некаде. Да се види дека после 30 години работа не е нормално – рече д-р Стијачиќ.
Тој објасни дека е многу тешко да се прифати дека дете може да направи такво нешто.
– Џабе е тоа што не пофалија, и Министерството за здравство, и министерот. Да ја завршивме работата, но девет луѓе беа мртви, на лице место, значи во глава, директно, совршени погодоци, без промашување. И воопшто, што ќе прават тие ученици, сега ги нема 7-8 во класот, како ќе постои одделението, како ќе живее тоа одделение?! Многу прашања кои немаат одговор – рече Стијачиќ.
А потоа имаше телефонски повик до д-р Стијачиќ и уште една драма на лично ниво.
– И тогаш најголемата трагедија што ја доживеав… Една од моите другарки која многу добро ја познавам, ми се јавува и ми вели ајде, те молам помогни ми, не можам да ја најдам ќерка ми, таа беше дежурна ученичка. Сфаќам дека детето е мртво, дека лежи убиено… И што да одговориш тогаш на тоа прашање? Ништо, лажев, не смеев да и кажам! Што да и кажам?! Да, да, еве ја, мртва внатре, пет метри зад нас, зад аголот – рече д-р Стијачиќ.
Кога д-р Стијачиќ ја завршил својата работа, првото нешто што го направил беше да го земе мобилниот телефон.
– Да им се јавам на моите деца кои се постари, кои веќе не се во основно училиште и на факултет. Да им се јавам, да им го слушнам гласот, да видам дали се живи, тоа е неверојатна работа, нагон – рече д-р Стијачиќ.
Коста Кецмановиќ, момчето-убиец, на 3 мај пукаше во своите другари од ОУ „Владислав Рибникар“ и уби осум деца и еден обезбедувач.
