Отворањето на бугарски клуб со културна намена во Охрид, именуван по цар Борис Трети, ја разбранува политичката и интелектуалната елита во оваа сè уште неукрепена земја до степен на несвест, пишува Иван Николов, новинар, публицист и издавач. Тој е главен и одговорен уредник на списанието „Бугарија-Македонија“ и директор на издавачката куќа „Свети Климент Охридски“. Текстот е напишан специјално за БГНЕС.
-Веќе во пресрет на настанот, истакнати политички личности, поранешни и сегашни државници јасно ставија до знаење дека продолжуваат да бидат робови на минато кое нема никаква врска со денешните барања за себе. Возвишеноста со која со денови „водачите“ на народот како Христијан Мицковски и Апасиев мавтаа со тупаници во закана дека ќе го извалкаат скромниот потфат, до коска ги разоткри нивните национални и духовни сложености. Собирот на стотина граѓани исполнети со омраза кон Бугарија, носејќи плакати, пароли со недолична содржина и знамиња, уште еднаш покажа, по настаните во Битола во април годинава, во каква идеолошка кал е намерно и систематски втурнато македонското општество.
Темата на антифашизмот е фундаментална во воспитувањето на тинејџерите таму. Целиот образовен систем е изграден на митологија во која борбата против „бугарскиот фашистички окупатор“ е издигната на ниво на недостижен морален идеал, пред кој мора да се поклонуваат новите генерации, но и целата нација. И она што е најважно: борбата против „злобната“ слика на „бугарските татари“ ја постави основата на таа технологија, применета по фашистички модел, која требаше да ја создаде новата национална самосвест.
Збунувачки е фанатизмот со кој научниците, дипломатите, филозофите, политичарите, државниците во братската земја продолжуваат да напредуваат во своите кариери благодарение на тој воздух згуснат од неправдата што се разнесе над Вардар по 1944 година. На сите нив им предлагам да размислат очигледната недоследност: зошто против ТРИГОДИШНАТА бугарска управа на Вардарска Македонија се создаде цела идеолошка митологија во која „партизанските борци“ беа издигнати во симбол на љубовта кон слободата, правдата и моралот, а за ТРИЕСЕТ ГОДИШНИОТ Српски окупацијата на територијата, наречена Јужна српска Бановина, продолжува да молчи, како да ја нема… И токму тогаш, во овие триесет години, населението на Македонија, а особено нејзината младина, се организираше за отпор и борба против наметнатата странска сила.
