Искрената исповед на една жена која ја смести својата мајка во старечки дом, но е мачена од прашањето дали ја направила вистинската работа.
Кога родителите стареат, а особено кога веќе не се во можност да се грижат за себе, многумина размислуваат за опцијата да ги сместат своите родители во дом за стари лица.
Овие одлуки никогаш не се лесни, а ние честопати се соочуваме со осуда на општеството. Една жена решила да ги сподели причините зошто одлучила да ја смести својата мајка во дом за стари лица и како таа одлука и го подобрила животот.
„Еден ден се вратив дома од работа и ја најдов вратата ширум отворена. Истрчав во станот, слушнав како капе вода од кадата на подот и веќе се шири низ ходникот. ѝ викав на мајка ми, но никој не ми одговори.
Што сега? Каде? Каде го најде? Се прашувам.
Отидов кај соседите, кои ми кажаа дека ја виделе како седи на клупа со други баби пред влезот во зградата. Истрчав таму и ја најдов како разговара со тие жени. Ме гледаа како да не сум нормална. Мама на прв поглед изгледала нормално, но не знаеле дека боледува од Алцхајмерова болест и дека веќе имала многу агресивни епизоди. Ја убедив да си оди дома, размислувајќи што да правам сега. Не можам да ја оставам сама. Не можам секогаш да бидам со неа. Работам и искрено не сакав секој слободен момент да и го посветам на неа, имав и свој живот.
Долго време се борев со чувството на изневерување, се чувствував лошо, особено кога мислев дека може некаде да се изгуби поради нејзината болест. Тогаш таа страшно ќе ме изнервира. Кога наполнила 84 години, почнале почести напади и агресија . Кога некој доаѓаше да не посети, таа ги удираше луѓето со се што ќе и дојдеше на рака. Секој ден ги оставаше чешмите да работат, ги фрлаше алиштата во кадата, мијалникот…
Решив – морам да ја сместам во старечки дом. Најдов дом за проблематични стари луѓе. Мислев дека таа ќе има постојан надзор таму што не можев да го дадам
Мама е таму една година. Почнав да работам подобро бидејќи сум психички посмирен и поодморен. Мојот социјален живот почна да се подобрува. Моите мисли конечно се појасни…
Ја посетувам мајка ми секој викенд и знам дека е добро таму. Сепак, нешто сè уште ми пречи … дали можев да направам повеќе за неа? Дали направив голем грев?“
