Пристапот на Западот, кој „не гледа зло“ кај српскиот претседател Александар Вучиќ, го дестабилизира Балканот, наведува Си-Ен-Ен во опширната анализа.
Кога Русија ја нападна Украина, САД и Европската унија го забрзаа својот сврт кон Србија. Наместо да жонглираат со контрадикторните барања на плуралистичките и разединети балкански држави, западните престолнини ги насочија најголем дел од своите напори на една единствена цел, пишува Си-Ен-Ен.
– Advertisements –
Нивната политика имаше две цели.
Прво, Србија да се внесе во западното јато, подалеку од Русија.
Второ, да им овозможат на нивните администрации поцелосно да се фокусираат на поддршката на Украина.
Традиционално еден од најблиските сојузници на Москва во Европа, Белград долго време се обидуваше да ја помине линијата помеѓу нејзините историски врски со Русија и потенцијалната иднина на посилна европска интеграција. Западните дипломати се обидоа да го извлечат српскиот претседател Александар Вучиќ од орбитата на неговиот руски колега, претседателот Владимир Путин, ветувајќи побрз пат кон членството во ЕУ, предупредувајќи на изолација во случај на непослушност.
Но, 18 месеци подоцна, некои набљудувачи велат дека сегашниот пристап не е ништо повеќе од морков, без стап, што резултира со неуспех да се постигнат двете цели.
Србија одби да учествува во сите рунди санкции на ЕУ против Путин и продолжи да ги следи сопствените интереси во регионот со се помалку одговорност, поттикнувајќи конфликти преку границата за да го одвлече вниманието од незадоволството дома, безбедна знаејќи дека тие ќе не одговараат на Запад.
Последиците од таквиот пристап најжестоко се почувствуваа на Косово, кое се стекна со независност од Србија во 2008 година, по крвавите балкански војни во 1990-тите. Но, Белград – и многу етнички Срби во северно Косово – сè уште одбиваат да го признаат неговиот суверенитет, со што се заоструваат односите меѓу соседите.
