Белата куќа сака американската вселенска агенција НАСА да развие нова временска зона за Месечината – Координирано лунарно време (LTC).
Поради различната јачина на гравитационото поле на Месечината, времето таму се движи побрзо во однос на Земјата – 58,7 микросекунди секој ден.
Ова можеби не изгледа многу, но може да има значително влијание кога се обидувате да ги синхронизирате вселенските летала.
Американската влада се надева дека новото време ќе помогне да се одржат координирани националните и приватните напори за достигнување на Месечината.
Кетрин Хејманс, шкотскиот астроном Ројал, изјави за BBC Radio 4: „Оваа фундаментална теорија за гравитација во нашиот Универзум има важна последица што времето тече различно на различни места во Универзумот.
Гравитацијата на Месечината е малку послаба и часовниците работат поинаку“.
Времето во моментов на Земјата се мери со стотици атомски часовници стационирани околу нашата планета, кои ја мерат променливата енергетска состојба на атомите за да снимаат време до наносекунда. Кога би биле поставени на Месечината, повеќе од 50 години би трчале една секунда побрзо.
„Атомскиот часовник на Месечината ќе отчукува со различна брзина од часовникот на Земјата“, рече Кевин Когинс, највисок претставник за комуникации и навигација на НАСА. „Разумно е кога одите на друго тело, како Месечината или Марс, секое да добие свое чукање на срцето“, додава тој.
Но, НАСА не е единствената која се обидува да го направи лунарното време реалност. Европската вселенска агенција, исто така, развива нов временски систем веќе некое време. Ќе треба да има договор меѓу земјите и централизирано координативно тело – во моментов тоа го прави Меѓународното биро за тежини и мерки за времето на Земјата.
Во моментов на Меѓународната вселенска станица се користи Координирано универзално време бидејќи останува ниско во орбитата. Друг елемент за кој земјите ќе треба да се договорат е од каде започнува и до каде се протега новата временска рамка.
САД сакаат LTC да биде подготвен до 2026 година навреме за својата мисија со екипаж на Месечината.
Артемида-3 ќе биде првата мисија што ќе се врати на површината на Месечината по Аполо 17 во 1972 година. Таа треба да слета на лунарниот јужен пол, за кој се смета дека има огромни резерви на вода-мраз во кратери кои никогаш не гледаат сончева светлина.
Лоцирањето и насочувањето на оваа мисија бара екстремна прецизност до наносекунда, грешки во навигацијата што може да ризикува вселенското летало да влезе во погрешни орбити.
Но, Артемида-3 е исто така една од бројните планирани национални мисии на Месечината, како и приватните потфати. Ако времето не се координира меѓу нив, тоа може да доведе до предизвици во испраќањето податоци и комуникацијата помеѓу вселенските летала, сателитите и Земјата.
