Si dashnorë të fshehtë, kishim uljet dhe ngritjet tona. Pasion dhe premtime të thyera. Më në fund ndodhi: ai la gruan e tij. Dhe unë jam duke paketuar valixhen time. Por jo, nuk po largohem për ju.
Historia jonë zgjati saktësisht dhjetë vjet. Nuk i mbaj mend kurrë përvjetorët, madje as ditëlindjet (as tuajat, e pranoj, por e kam shënuar në telefonin tim), por kjo më ndodhi papritmas teksa po përgatisja valixhen time.
Hapa dollapin tim, duke kërkuar rroba për t’i marrë me vete: ju e dini se si shkon, paketim në minutën e fundit, një listë ku thjesht kryqëzoj njërën pas tjetrës. Këtë herë ishte më e vështirë, sepse nuk ishte thjesht një udhëtim tjetër, por një zhvendosje. E harrova, kur është aty, në fund të dollapit, fustani i kuq që bleva për natën e parë që dolëm bashkë. Ishte pazar impulsiv sepse nuk kisha kurrë fustan të kuq, sepse më bënte të lumtur, sepse mëndafshin që shushuritës e imagjinoja si përkëdheljen tënde. E pashë: fatura e pastrimit kimik ishte ende e bashkangjitur në etiketë. E kam veshur kaq pak herë pas kësaj. Pas mbrëmjes sonë të parë bashkë, natën tonë të parë bashkë. Sikur nuk doja të shkatërroja kujtimet. Për atë fustan të kuq, për gjithë ato puthje, për atë bukuri.
Kjo ishte dhjetë vjet më parë. Ti ishe i martuar, e dija. Dhe kështu e dija. Ai tregonte vazhdimisht për gruan e tij, madje edhe për fëmijët e tij, për fëmijën e fundit të lindur së fundmi, për netët pa gjumë. Të paktën kështu fliste me kolegët, mbi aparatin e kafesë, muajin e parë kur erdhi mes nesh, për stërvitje, gjatë orëve të gjata që kalonim pranë njëri-tjetrit.
Më pëlqeu menjëherë. Ndjeja vështrimin tënd mbi mua kur u vesha kur arrita në zyrë, u shikova në pasqyrë dhe mendova për ty, ndoshta buzëkuqi tjetër është më i mirë, a kam vënë shumë parfum? Do të doja të isha pranë jush ndërsa po tregonit. Të të shikoj dhe në të njëjtën kohë të mos të vërej. Thirrja e mbrëmjes erdhi krejt rastësisht: duhej të ktheheshe nesër në shtëpi, në qytetin tënd të bukur të mërzitshëm, te gruaja jote e bukur dhe e mërzitshme. Më pyeti nëse kisha ndonjë plan dhe nëse do të doja të të bëja shoqëri, pasi ishe i lodhur nga restoranti në hotel. Sigurisht, ju thashë. Natyrisht, thashë me vete para pasqyrës në dyqan, teksa blija fustanin që më priste: kaloja çdo ditë atje, e dija që ishte perfekt për një takim me ty, perfekt për ty. hiqe prej meje.
Kështu filloi dhe nuk e kisha imagjinuar se do të zgjaste kaq shumë, dhjetë vjet. Unë isha atëherë 25 vjeç, një moshë e vërtetë për një fustan të kuq të zjarrtë. Kështu filloi gjithçka, një natë, një aventurë. Dhe më pas surpriza dhe gënjeshtra, skena, premtime dhe fundjavë të pabesueshme, mbrëmje Krishtlindjesh të kaluara duke pritur mesazhet tuaja, si në një film të keq hollivudian.
Më tha: Unë të dua vetëm ty. Më pëshpëriti: tani është herët, fëmijët janë shumë të vegjël, kanë nevojë për mua. Ai shtoi: duhet të keni durim. Jo tani: vitet e para përbëheshin nga takime të parregullta, keqardhje, muaj të gjatë pritjeje dhe epshi. Dhe burra të tjerë… as nuk flasin për këtë. Pastaj, katër vjet më parë, javën e parë bashkë, ne të katër: ai solli fëmijët e tij, të cilët atëherë ishin vetëm zëra dhe fotografi në telefon. Dhe gruaja juaj? Atëherë ai e dinte. Ata jetonin të ndarë në të njëjtën shtëpi. Ishte një javë e çuditshme. Ti ishe ketu, por sikur te mos ishe aty, nuk dije si te me prezantoje, si te me shikoje e te me prekje. Pamjet në fytyrat e fëmijëve të tyre: tani ishin edhe ata këtu.
Pjesë pas pjesë u përpoqa të imagjinoja të ardhmen tonë së bashku. Duhet të kisha lënë punën, sigurisht. Më lër të kërkoj një të re në qytetin tënd, pranë saj, gati një ish-grua, një grua që e dinte dhe e falte por e kërcënonte, që në fund të thoshte, vlen, po divorcohemi. Ishte një sherr i madh, dashuria ime. Sa herë të lashë, sa herë më lashe, sa herë të thashë: mjaft, nuk dua të pres më. Sa herë i kam fshirë të gjitha mesazhet e tua nga celulari dhe më pas kam qarë se doja të kisha të paktën një, ta lexoja, por nuk kishte rëndësi sepse ndjenjat më të bukura janë të gdhendura në zemër. Sa herë ju kam dërguar emaile të dëshpëruara në orën dy të mëngjesit, email që doja t’i fshija, por përsëri klikova “Dërgo”. Sa herë kam menduar: tani pothuajse ka mbaruar.
Por përkundrazi, kishit të drejtë. Duhet të kisha pasur vetëm durim. M’u desh vetëm të prisja. Dhe pastaj kur u qetësua, një shtëpi e vërtetë, një zgjidhje divorci, një takim me një avokat, një punë e mundshme, guximi, kur të gjitha u bashkuan, thashë jo. Sepse mora një ofertë pune në Londër. Nuk mund të mungoj, të thashë. Nuk mund të mungoj, u thashë edhe miqve të mi. Nuk mund të më mungonte aq shumë saqë jam i lumtur që po të humbas ty dhe jo shansin për të punuar në Londër. E vërteta është se u ula në avion, shkova në intervistë dhe firmosa kontratën, pa asnjë mendim, sikur je në shkëmbin më të lartë dhe mendon: Unë po hidhem në ujë, ose tani ose kurrë.
Kam nënshkruar një kontratë dhe nuk dija si t’ju them. Ndoshta nuk dija si t’ia thosha vetes.
